• Δερματόφυτα. Το 97% των περιπτώσεων οφείλονται τους μύκητες του γένους : trichophyton rubrum και στο trichophyton mentagrophytes.
• Ζυμομύκητες. Συνηθέστερα Candida albicans. 
• Ευρωμύκητες. Σπάνια αποτελούν αιτία πρωτοπαθούς μυκητίασης. Συχνά αποικίζουν δευτεροπαθώς δυστροφικά νύχια. Συνηθέστεροι ευρωμύκητες είναι aspergillus, acremonium και fusarium.

Οι ονυχομυκητιάσεις αποτελούν συχνή λοίμωξη των νυχιών αφού καλύπτουν το 20% της παθολογίας τους. Εξάλλου, το 30% περίπου των ασθενών που εμφανίζουν μυκητίαση από  δερματόφυτα  πάσχουν συγχρόνως και από ονυχομυκητίαση. Οι φλεγμονές του περιωνυχίου και η δευτερογενής ονυχομυκητίαση από ζυμομύκητες candida στα δάχτυλα των χεριών είναι συχνότερες στις γυναίκες. Η μυκητίαση δημιουργεί πάχυνση των νυχιών (λόγω συσσώρευσης σαθρού υλικού κάτω από τα νύχια), δυσχρωμία (το νύχι αλλάζει χρώμα, γίνεται κίτρινο, καφέ, μαύρο), και  ονυχόλυση (αποκόλληση του νυχιού από το υγιές δέρμα).        

Τα συμπτώματα σχετίζονται άμεσα με την περιοχή της μόλυνσης και μπορούν να εμφανιστούν από 2 έως 38 εβδομάδες από τη στιγμή που το άτομο θα μολυνθεί. Δεν είναι όλες οι αλλοιώσεις στα νύχια μυκητιάσεις αφού υπάρχουν καταστάσεις που μοιάζουν οπτικά όπως η τραυματική ονυχία, η ψωρίαση, νόσος Darier, σύνδρομο Reiter, αλλοιώσεις νυχιών από φάρμακα κ.α Οι λοιμώξεις του δέρματος που οφείλονται σε δερματόφυτα μπορούν συνήθως να διαγνωσθούν κλινικά από το γιατρό, αλλά η  μικροσκοπική εξέταση ή/και η καλλιέργεια του δέρματος των  νυχιών από την ύποπτη  περιοχή θα μας δώσει την οριστική  διάγνωση. Υποψία ονυχοµυκητίασης, απαιτεί ενδελεχή εξέταση, προκειμένου να εξασφαλισθεί η ορθή διάγνωση. Η διάγνωση θα στηριχθεί στην κλινική εικόνα και τον εργαστηριακό έλεγχο.

Συμβουλές: Τι πρέπει να προσέξει κανείς;  
1) Να κόβετε τα νύχια σας  και να καθαρίζετε τις περιοχές που έχουν πάχυνση.
2) Να προστατεύετε τα χέρια σας στο πλύσιμο των πιάτων (να φοράτε βαμβακερά γάντια 100% και από πάνω αδιάβροχα γάντια).
3) Να σκουπίζετε σχολαστικά τα χέρια σας  και μια φορά την ημέρα να τα φροντίζετε με μια κρέμα ενυδάτωσης.
4) Μη χρησιμοποιείτε το ίδιο ψαλίδι και λίμα για τα υγιή και για τα μολυσμένα νύχια. Τα νύχια που τραυματίζονται, είτε από ένα χτύπημα, είτε επειδή τα κόβουμε πολύ κοντά, μπορούν να προσβληθούν πιο εύκολα από μύκητες.
5) Να μη φοράτε μυτερά παπούτσια, τα οποία πιέζουν τα δάκτυλα των ποδιών σας.
6) Να προτιμάτε τις βαμβακερές κάλτσες, να φοράτε καθαρές κάλτσες κάθε μέρα.
7) Να αποφεύγετε το περπάτημα με γυμνά πόδια σε δημόσιους χώρους, όπως π.χ. τα αποδυτήρια-γυμναστήρια.
8) Η μόλυνση μπορεί να μεταδοθεί σε άλλα νύχια ή από άτομο σε άτομο ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας, π.χ. χρησιμοποιώντας κοινές πετσέτες σε κοινά μπάνια, κοινά εργαλεία για μανικιούρ ή πεντικιούρ.

Η αλλεργική ρινίτιδα αποτελεί έκφραση της ατοπικής προδιάθεσης, που παρουσιάζει ένας οργανισμός. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να συνυπάρχει ή να εναλλάσσεται με άλλες μορφές ατοπίας όπως είναι η αλλεργική επιπεφυκίτιδα, το αλλεργικό άσθμα, διαφόρων ειδών εκζέματα, ατοπική δερματίτιδα.          
Η ευαισθησία των ανθρώπων στην επίδραση των αλλεργιογόνων είναι πολύ διαφορετική, στους περισσότερους ανθρώπους το δήγμα της μέλισσας ακολουθείται από τοπικά συμπτώματα φλεγμονής (ερύθημα, πρήξιμο, τοπικό άλγος) ενώ σε κάποιους άλλους εμφανίζεται πολύ γρήγορα αλλεργικό σοκ ή ακόμη και θάνατος.          
Εκτός, όμως, από το δηλητήριο της μέλισσας πόσες ακόμη δηλητηριώδεις ουσίες υπάρχουν γύρω μας, που δε γίνονται αντιληπτές; Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν τα βιομηχανικά απόβλητα σε οποιαδήποτε μορφή, τα διάφορα χημικά, συντηρητικά, βελτιωτικά που χρησιμοποιούνται στα τρόφιμα, εντομοκτόνα, μυκητοκτόνα, λιπάσματα, που χρησιμοποιούνται στα κηπευτικά και στα δέντρα, τα αντιβιοτικά και στεροειδή, που καταναλώνουν οι αγελάδες και τα αιγοπρόβατα τα οποία στη συνέχεια φτάνουν και στο πιάτο μας ως κρέας ή γαλακτοκομικά προϊόντα ακόμα και η ραδιενέργεια.          
Όλα αυτά επηρεάζουν δυσμενώς τον ανθρώπινο οργανισμό,  ο οποίος γίνεται υπερευαίσθητος και αντιδρά υπερβολικά, όταν έρχεται σε επαφή με τις προαναφερθείσες ουσίες αλλά και με άλλες, που δεν αποτελούν κατά κανόνα δηλητήρια. Οι αλλεργίες στην εποχή μας έχουν λάβει διαστάσεις πανδημίας, η αλλεργική ρινίτιδα αποτελεί πολύ συχνή εκδήλωση αλλεργικής αντίδρασης και αποτελεί χρόνιο πρόβλημα για τον ασθενή με υφέσεις και εξάρσεις. Πώς αντιμετωπίζεται;          
Η Κλασική Ιατρική αντιμετωπίζει το πρόβλημα συμπτωματικά  χρησιμοποιώντας βρογχοδιασταλτικά, αντιφλεγμονώδη σκευάσματα, κορτιζόνη, αντιισταμινικά ή και αντιβιοτικά. Από την άλλη πλευρά η Κλασική Ομοιοπαθητική -εναλλακτική μέθοδος- ανακουφίζει τον ασθενή αντιμετωπίζοντας το πρόβλημα ολιστικά και ιδιαίτερα αιτιολογικά.          
Στο σημείο αυτό, θα πρέπει να τονίσουμε πως η καλύτερη εποχή για να ξεκινήσει κανείς Ομοιοπαθητική θεραπεία για την αλλεργική ρινίτιδα είναι εκείνη κατά την οποία δεν παρατηρείται έξαρση. Συνήθως οι ασθενείς επισκέπτονται το ομοιοπαθητικό ιατρείο και ζητούν βοήθεια  όταν έχουν εμφανιστεί ήδη τα συμπτώματα, η κατάσταση όμως τότε είναι πιεστική. Ο ασθενής ζητά άμεση ανακούφιση από τα συμπτώματα του αναπνευστικού, που τον βασανίζουν  κι έτσι δεν υπάρχει ούτε ηρεμία, αλλά ούτε και υπομονή προκειμένου να βρεθεί το κατάλληλο ιδιοσυγκρασιακό φάρμακο, που θα τον απαλλάξει από την ταλαιπωρία. Τ
α πιο κάτω ομοιοπαθητικά φάρμακα, συνταγογραφούνται πιο συχνά σε περίπτωση αλλεργικής ρινίτιδας:
-Arsenicum album: Κύριο χαρακτηριστικό του είναι η υδαρής και ιδιαίτερα καυστική ρινική καταρροή. Παρατηρούνται ακόμη και διαβρώσεις στο ρινικό βλεννογόνο ενώ πολύ συχνά το πρόβλημα μετατοπίζεται βαθύτερα στο αναπνευστικό σύστημα και εμφανίζεται βρογχικό άσθμα.
-Allium sativum: Το ρινικό έκκριμα είναι πολύ πιο καυστικό σε σχέση με το Arsenicum, ενώ συχνά εμφανίζονται εξελκώσεις στο άνω χείλος, έντονο φτέρνισμα και δακρύρροια.
-Phosphorus: Έντονος βήχας και πόνος στην περιοχή του λάρυγγα. -Euphrasia: Άφθονη, καυστική δακρύρροια αλλά και ρινόρροια και δυνατός βήχας.
-Nux Vomica: Χαρακτηρίζεται από ρινική καταρροή, που εναλλάσσεται με ρινική απόφραξη. Η κατάσταση μπορεί να γίνει ιδιαίτερα σοβαρή και να φτάσουμε μέχρι και σε collapsus .
-Lycopodium: Ξηρότητα του ρινικού βλεννογόνου και κυνάγχη, που ξεκινά από δεξιά.
-Sabadilla: συχνό φτέρνισμα, έντονο κνησμό στη μύτη και υδαρές ρινικό έκκριμα.
-Natrium muriaticum: Το πρόβλημα εμφανίζεται συνήθως κατά τη θερινή περίοδο (ζέστη) και συνίσταται σε υδαρές ρινικό έκκριμα και έντονο φτέρνισμα. -Apis mellifica: Δέρμα έντονα ερυθρό και πρησμένο, που θυμίζει φλούδα πορτοκαλιού. Αίσθημα καύσου και τρυπήματος, που βελτιώνεται με κρύα επιθέματα.
-Urtica urens: Υπάρχει αφόρητος κνησμός, αίσθημα καύσου και τσιμπήματος, που βελτιώνονται με ζεστά επιθέματα.
-Kali-Ιodatum και Spongia: όταν εκτός από την αλλεργική ρινίτιδα συνυπάρχουν προβλήματα του θυρεοειδούς αδένα.
-Naja: Αλλεργική ρινίτιδα με ξηρότητα στο λάρυγγα και ασθματική αναπνοή. Οι ασθενείς χειροτερεύουν με την κατάκλιση και στον ύπνο.          
Η εποχή εμφάνισης της αλλεργικής ρινίτιδας είναι πολύ σημαντικός παράγοντας για την επιλογή του σωστού φαρμάκου. Για παράδειγμα, όταν τα συμπτώματα εμφανίζονται στο τέλος του καλοκαιριού με αρχές φθινοπώρου τότε ενδείκνυνται συνήθως: Allium cepa, Dulcamara, Gelsemium, Psorinum.           Οι εναλλακτικοί ιατροί εφαρμόζοντας την ομοιοπαθητική θεραπεία έχουμε στη διάθεσή μας ένα πολύ δυνατό όπλο εντελώς ακίνδυνο και  κατάλληλο για όλους-νεογέννητα, έγκυες, ανοσοκατεσταλμένους ασθενείς-προκειμένου να ανταπεξέλθουμε την ασθένεια του 21ου αιώνα, που είναι οι αλλεργίες.  
Σημείωση: Oι πληροφορίες για τα ομοιοπαθητικά φάρμακα είναι μόνο προς πληροφόρηση των ασθενών για τη φύση των φαρμάκων. Δεν συνιστάται να παίρνετε ομοιοπαθητικά φάρμακα χωρίς την συμβουλή του ομοιοπαθητικού σας ιατρού. Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος αλληλεπίδρασης με οποιοδήποτε συμβατικό φάρμακο, απλά μερικές φορές κάποια απο τα συμβατικά φάρμακα (αντιβιοτικά, κορτιζόνη) μπορούν να αναστείλουν την ομοιοπαθητική θεραπεία. Η παρασκευή και η κυκλοφορία τους είναι επίσημα κατοχυρωμένες απο την Ελληνική και Ευρωπαϊκή Νομοθεσία (κοινοτική οδηγία ΟΔ/92/73/ΕΟΚ της 22/09/1992 και την εναρμόνιση της ελληνικής νομοθεσίας απο 1/1/1994 που ακολούθησε). Η θεραπεία γίνεται πάντα με την συμμετοχή του ομοιοπαθητικού ιατρού ο οποίος, θα προτείνει την δοσολογία και το πλέον κατάλληλο ομοιοπαθητικό φάρμακο.  

Ο έρπης ζωστήρας είναι μια οξεία λοίμωξη, που οφείλεται σε επαναδραστηριοποίηση του ιού της ανεμοβλογιάς - ζωστήρα. Ο τελευταίος παραμένει  σε λανθάνουσα κατάσταση σε άτομα, που έχουν προσβληθεί στο παρελθόν από ανεμοβλογιά και σε περίπτωση επιδείνωσης της ανοσολογικής τους κατάστασης (ειδικά της κυτταρικής ανοσίας του οργανισμού) επανεμφανίζεται αυτή τη φορά ως έρπης ζωστήρας.

Πρόκειται για εντοπισμένη λοίμωξη των αισθητικών νεύρων και γαγγλίων, που εκδηλώνεται συνήθως με πόνο και φυσαλιδώδες εξάνθημα στο προσβεβλημένο τμήμα του δέρματος (δερμοτόμιο). To νόσημα εμφανίζεται με αυξημένη συχνότητα σε προχωρημένη ηλικία- τα 2/3 των ασθενών είναι πάνω από 50 ετών- προσβάλλονται εξίσου και τα δυο φύλα ενώ στην εμφάνιση της ασθένειας δεν παίζει ρόλο η εποχή. Ο ιός τείνει να επανενεργοποιείται συνήθως μόνο μια φορά κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Αυτό συμβαίνει:
-Σε προχωρημένη ηλικία.
-Όταν υπάρχει σωματική ή συναισθηματική φόρτιση.
-Στα σημεία ακτινοβόλησης.
-Σε περιοχές τραυματισμού.
-Μετά από ηλιακό έγκαυμα.
-Κατά τη διάρκεια θεραπείας με κορτικοστεροειδή ή ανοσοκατασταλτικά φάρμακα.
-Όταν υπάρχει επίκτητη ή συγγενής ανοσοανεπάρκεια.
-Σε νόσο του Hodgkin.
-Με το εμβόλιο της ανεμοβλογιάς, που περιέχει τον ιό ζωντανό και αδρανοποιημένο.   
        
Ασθενείς με έρπη ζωστήρα μπορούν να μεταδώσουν το νόσημα μέχρι και 7 ημέρες από την εμφάνιση του εξανθήματος. Κλινικά πριν την εμφάνιση των χαρακτηριστικών φυσαλίδων προηγείται πόνος διαφορετικής έντασης, κνησμός (φαγούρα), κάψιμο, παραισθησία. Κάποιοι ασθενείς εμφανίζουν συμπτώματα γρίπης όπως πονοκέφαλο, πυρετό ή και κόπωση, φωτοφοβία και μερικές φορές διόγκωση των επιχωρίων λεμφαδένων, ενώ το πρόδρομο άλγος του έρπητα ζωστήρα μπορεί να συγχέεται με πλευριτικό άλγος, με έμφραγμα του μυοκαρδίου, με ημικρανία, ή με γαστρεντερικό νόσημα και να δυσκολεύει τη διάγνωση μέχρι να εμφανιστεί το εξάνθημα.      
     
Το εξάνθημα κάνει την εμφάνισή του 1-14 μέρες μετά το προαναφερθέν πρόδρομο στάδιο, στο δερμοτόμιο, που αντιστοιχεί στο προσβεβλημένο αισθητικό γάγγλιο με πιθανή επέκταση και στα γειτονικά δερμοτόμια. Οι βλάβες παρουσιάζονται σχεδόν πάντα ετερόπλευρα και σε οποιαδήποτε περιοχή του σώματος, πρόκειται για ερυθρές κηλίδες, βλατίδες ή πλάκες, διαφορετικού μεγέθους, οι οποίες προοδευτικά εξελίσσονται σε ομαδοποιημένες φυσαλίδες πάνω σε κόκκινη βάση. Προοδευτικά οι βλάβες μεταπίπτουν σε φλυκταινίδια, (φυσαλίδες με θολό, πυώδες περιεχόμενο) τα οποία τελικά σπάζουν και στη θέση τους εμφανίζονται εφελκίδες (κρούστες) οι τελευταίες παραμένουν για δυο, τρεις εβδομάδες.       
    
Στις περισσότερες  περιπτώσεις ο έρπης ζωστήρας προσβάλλει την περιοχή του θώρακα ενώ σε μικρότερο ποσοστό εμφανίζεται στο πρόσωπο προσβάλλοντας τον οφθαλμικό κλάδο του τριδύμου νεύρου. Στην τελευταία περίπτωση το εξάνθημα μπορεί να επεκτείνεται από το επίπεδο του οφθαλμού μέχρι την κορυφή της κεφαλής χωρίς να ξεπερνά τη μέση γραμμή.          

Πολύ σοβαρές είναι οι οφθαλμικές επιπλοκές,(κερατοπάθεια, επιπεφυκίτιδα, πρόσθια ραγοειδίτιδα,επισκληρίτιδα) που εμφανίζονται με μεγάλη συχνότητα σε ασθενείς, που δεν έλαβαν αντιική θεραπεία, ακόμη πιο σοβαρές καταστάσεις είναι η παράλυση και πτώση του βλεφάρου, η ουλωτική συρρίκνωση του βλεφάρου, το  γλαύκωμα ή ακόμη  και η τύφλωση, τέτοια περιστατικά θα πρέπει να παραπέμπονται και σε οφθαλμίατρο προκειμένου να εκτιμήσει την κατάσταση του προσβεβλημένου οφθαλμού.      
     
Σε κάποιες περιπτώσεις παρατηρείται το σύνδρομο Ramsay-Hunt κατά το οποίο έχουμε ακουστικά συμπτώματα (βουητό, ίλιγγο, κώφωση, νυσταγμό) όπως επίσης και παράλυση στην περιοχή του προσώπου. Εκδηλώνεται συνήθως με ετερόπλευρη απώλεια της γεύσης στα δυο πρόσθια τριτημόρια της γλώσσας, καθώς επίσης και με την εμφάνιση φυσαλίδων στον έξω ακουστικό πόρο, στον τυμπανικό υμένα και στο πτερύγιο του ωτός, ενώ κάποιοι ασθενείς έχουν λειτουργικά και αισθητικά προβλήματα.     
      
Συνήθως ο έρπητας ζωστήρας σε υγιή άτομα ακολουθεί αυτοιώμενη πορεία με εξαιρετικά χαμηλή θνητότητα, δε συμβαίνει, όμως, το ίδιο σε ανοσοκατεσταλμένους ασθενείς στους οποίους η  ασθένεια αν δεν αποβεί θανατηφόρα, είναι πιο βαρειά και παρατεταμένη. Σοβαρές επιπλοκές, που συμβαίνουν συχνά είναι: -Βακτηριακή επιμόλυνση των δερματικών βλαβών ή των προσβεβλημένων βλεννογόνων. -Αιμορραγία, γάγγραινα -Σπλαχνικές επιπλοκές (πνευμονίτιδα, περικαρδίτιδα, ηπατίτιδα, μυοκαρδίτιδα, αρθρίτιδα, γαστρίτιδα, εντεροκολίτιδα, κυστίτιδα) -Επιπλοκές από το κεντρικό νευρικό σύστημα (κεφαλαλγία, πυρετός, μηνιγγισμός, παράλυση, εγκεφαλομυελίτιδα).  Η κυριότερη αιτία νοσηρότητας των ασθενών με έρπητα ζωστήρα είναι το άλγος (ο πόνος), το οποίο είναι εξουθενωτικό, μπορεί να είναι χρόνιο και μπορεί να παραμένει ή να υποτροπιάζει μετά την επούλωση των δερματικών βλαβών. Πρόκειται για τη λεγόμενη μεθερπητική νευραλγία, που μπορεί να επιμένει για  μήνες ή χρόνια, αλλά συνήθως υποχωρεί αυτόματα μέσα σε 1-6 μήνες (95%).       
    
Η διάγνωση του νοσήματος πραγματοποιείται κυρίως κλινικά ενώ σε άτυπες περιπτώσεις εδραιώνεται με ειδικές διαγνωστικές διαδικασίες. Η θεραπευτική αντιμετώπιση των οξέων συμπτωμάτων μπορεί να είναι τοπική ή συστηματική. Πιο συγκεκριμένα η εφαρμογή δροσερών, υγρών επιθεμάτων με νερό βρύσης για 20 λεπτά αρκετές φορές ημερησίως, διαβρέχει τις φυσαλίδες, βοηθά στην απομάκρυνση του ορού και των εφελκίδων και παρεμποδίζει την επιμόλυνση των βλαβών.         
  
Η αντιική αγωγή από το στόμα ελαττώνει την ένταση της φλεγμονής, τον αριθμό των φυσαλίδων καθώς και την απόπτωση του ιού. Επιπρόσθετα μπορεί να μειώσει τη διάρκεια αλλά και τη βαρύτητα της μεθερπητικής νευραλγίας, αρκεί να ξεκινήσει μέσα στις πρώτες 48 ώρες από την εμφάνιση του εξανθήματος. Η θεραπεία μπορεί να ξεκινήσει και αργότερα πριν την πλήρη εφελκιδοποίηση των βλαβών αλλά είναι λιγότερο αποτελεσματική. Η φαρμακευτική αγωγή από το στόμα χορηγείται για 7-10 μέρες, ενώ τα τοπικά αντιικά σκευάσματα δεν έχουν θέση στη θεραπεία του έρπητα ζωστήρα.      
     
Σε ότι αφορά στην αντιμετώπιση της μεθερπητικής νευραλγίας δεν υπάρχει προς το παρόν κάποια μέθοδος, που να την εγγυάται. Συνιστάται πάντοτε η συνεργασία με ειδικό στην αντιμετώπιση του πόνου. Θεραπεία πρώτης γραμμής αποτελούν τα αναλγητικά από το στόμα καθώς και η εφαρμογή λιδοκαϊνης τοπικά. Επίσης χρησιμοποιούνται με ικανοποιητικά αποτελέσματα τρικυκλικά αντικαταθλιπτικά, αντιεπιληπτικά φάρμακα ενώ  σε σοβαρές περιπτώσεις χορηγούνται οπιούχα σκευάσματα.     
      
Η τοπική εφαρμογή κρέμας καψαϊκίνης μετά τη επούλωση των βλαβών ανακουφίζει αλλά προκαλεί και έντονο αίσθημα καύσου, που δε μπορεί να γίνει ανεκτό από όλους. Για το λόγο αυτό πριν την καψαϊκίνη συνηθίζεται να εφαρμόζεται κρέμα EMLA ή τοπική λιδοκαϊνη.          

Ο έρπης ζωστήρας μπορεί να προληφθεί ή να εμφανιστεί πιο ελαφρά σε ασθενείς με ανοσοκαταστολή, ή σε ηλικιωμένους ή σε βαρειά πάσχοντες με το εμβόλιο της ανεμοβλογιάς, που περιέχει ζώντα, εξασθενημένο ιό.              

Για τη θεραπεία του έρπητα ζωστήρα εκτός από την κλασσική αλλοπαθητική αγωγή μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και την ομοιοπαθητική με πολύ πιο άμεσα αποτελέσματα. Πιο συγκεκριμένα  με την ομοιοπαθητική θεραπεία προλαμβάνουμε την εξέλιξη της νόσου, τις πιθανές επιπλοκές καθώς επίσης ελαττώνεται και η πιθανότητα εμφάνισης της μεθερπητικής νευραλγίας, που ταλαιπωρεί ένα μεγάλο ποσοστό ασθενών με έρπη ζωστήρα.    

Η θεραπεία αυτή θα πρέπει να ξεκινήσει το συντομότερο. Το ομοιοπαθητικό φάρμακο, που ενδείκνυται κάθε φορά εξαρτάται από την εικόνα του εξανθήματος, το στάδιο εξέλιξης του νοσήματος καθώς επίσης και από την παρουσία και το είδος των επιπλοκών.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ  
Ο όρος ατοπία προέρχεται από την ελληνική λέξη άτοπος που σημαίνει παράξενος – ασυνήθιστος. Πρόκειται για υπερευαισθησία του οργανισμού σε διάφορα ερεθίσματα (αλλεργιογόνα) του περιβάλλοντος. Στα ατοπικά νοσήματα περιλαμβάνονται η αλλεργική επιπεφυκίτιδα και ρινίτιδα, το βρογχικό άσθμα, η κνίδωση και η ατοπική δερματίτιδα. Η ατοπική δερματίτιδα είναι μια οξεία, υποξεία ή χρόνια υποτροπιάζουσα δερματοπάθεια, που εμφανίζεται σε οποιαδήποτε ηλικία και χαρακτηρίζεται από ποικιλία βλαβών και έντονο κνησμό .  
ΕΠΙΔΗΜΙΟΛΟΓΙΑ  
Σύμφωνα με επιδημιολογικές μελέτες , η συχνότητα εμφάνισης της ατοπικής δερματίτιδας μετά τα δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο έχει αυξηθεί σημαντικά.  Στο 90% των ασθενών πρωτοεμφανίζεται πριν τα πέντε έτη, ενώ τα κορίτσια  προσβάλλονται λίγο συχνότερα σε σχέση με τα αγόρια. Το νόσημα άρχισε να ανθεί με την εμφάνιση του φαινομένου της αστυφιλίας, τη μόλυνση του περιβάλλοντος, τις αλλαγές κλίματος και την αναβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των ανθρώπων.          
Τα τελευταία δέκα χρόνια διερευνάται  ο ρόλος της περιόδου κύησης, της ενδομήτριας  ζωής, των λοιμώξεων σε βρεφική ηλικία, της έκθεσης του βρέφους σε αλλεργιογόνες ουσίες, της μόλυνσης του περιβάλλοντος, αλλά και της ποιότητας της τροφής που καταναλώνεται. Έχει διαπιστωθεί ότι υπάρχει κληρονομική προδιάθεση, πάνω από 70% των ασθενών έχουν ατομικό ή οικογενειακό ιστορικό αλλεργικής ρινίτιδας, πυρετού από χόρτο ή άσθματος, ενώ 30-50 % των παιδιών με ατοπική δερματίτιδα παρουσιάζουν άσθμα και/ή πυρετό από χόρτο αργότερα στη ζωή.     
ΚΛΙΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ  
Υπάρχουν τρία κλασσικά στάδια ατοπικής δερματίτιδας με χαρακτηριστική κατανομή των βλαβών: Α) Στη βρεφική μορφή (εμφανίζεται μετά το δεύτερο μήνα) το δέρμα είναι ερυθρό, με υγρές βλάβες (βγάζουν υγρό), που εντοπίζονται συνήθως στο πρόσωπο, στο κεφάλι και στις εκτατικές επιφάνειες των άκρων. Β)Στην παιδική μορφή ατοπικής δερματίτιδας (2-12χρ),οι βλάβες απαντούν συμμετρικά στην πρόσθια κνήμη, στους αστραγάλους, στην οπίσθια επιφάνεια των γονάτων, στην εσωτερική πλευρά των αγκώνων, στους καρπούς και στο λαιμό. Γ) Στους ενήλικες παρατηρείται προσβολή των καμπτικών επιφανειών  αλλά και των εκτατικών, στις περισσότερο επίμονες περιπτώσεις, της κεφαλής, των βλεφάρων, του λαιμού και της ραχιαίας επιφάνειας των χεριών. Eπίσης, παρατηρείται έντονη ξηρότητα, με κατά τόπους λύσεις της συνέχειας του δέρματος. Ο κνησμός είναι  βασανιστικός και στα τρία στάδια, οδηγεί σε έντονο ξύσιμο με κίνδυνο  επιμόλυνσης των βλαβών.    
Πολύ συχνά σε άτομα με ατοπική προδιάθεση εκτός από τον κνησμό παρατηρείται έντονη ξηροδερμία, ξηρά, σκασμένα χείλη, λευκές κηλίδες στο πρόσωπο κυρίως, έντονη γράμμωση σε παλάμες και πέλματα, κόκκινο και πρησμένο δέρμα γύρω από τα μάτια.          
Οι ασθενείς με ατοπική δερματίτιδα έχει παρατηρηθεί ότι είναι επιρρεπείς  σε δερματικές λοιμώξεις , οι οποίες οξύνουν ακόμη περισσότερο την κατάσταση έτσι προσβάλλονται πολύ συχνότερα από ιούς, (έρπη, θηλώματα, μυρμηκίες, μολυσματική τέρμινθο), μικρόβια (χρυσίζων σταφυλόκοκκο, στρεπτόκοκκο κλπ), παράσιτα, μύκητες.     
ΘΕΡΑΠΕΙΑ            
Ιδανική θεραπεία δεν υπάρχει παρά το γεγονός, ότι κυκλοφορούν πολλά φαρμακευτικά σκευάσματα , που δρουν, όμως, παρηγορητικά. Μειώνουν την ένταση των συμπτωμάτων (κνησμό), τη διάρκεια αλλά και τη συχνότητα των εξάρσεων ενώ δεν οδηγούν σε οριστική ίαση. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στην πρωτογενή πρόληψη.          
Συνιστάται αποφυγή έκθεσης σε αλλεργιογόνα ιδιαίτερα κατά την περίοδο της κύησης, να ενθαρρύνεται ο θηλασμός, και  να  αποφεύγεται η πρόωρη κατανάλωση αγελαδινού γάλακτος, αυγού, αλλά και άλλων αλλεργιογόνων τροφών. Ευεργετική δράση  έχουν τα προβιοτικά, τα οποία ενισχύουν τον εντερικό  βλεννογόνο  και έτσι παρεμποδίζεται η είσοδος αλλεργιογόνων στον οργανισμό.          
Σπουδαίο ρόλο σε ότι αφορά στην πρόληψη, παίζει ο τακτικός καθαρισμός του χώρου διαμονής με ηλεκτρική σκούπα, η αντικατάσταση της κουβέρτας με πάπλωμα, η απομάκρυνση των χνουδωτών παιχνιδιών και αντικειμένων από το χώρο (φλοκάτες), αλλά και ο συχνός αερισμός. Με τον τρόπο αυτό ελαττώνονται τα ακάρεα, ιδιαίτερα εκείνα της οικιακής σκόνης,  που ενοχοποιούνται  για την εμφάνιση του φαινομένου της ατοπίας. 
Συνιστάται η αποφυγή έκθεσης σε γάτες, σκύλους, κουνέλια, γύρη, σκόνη του αέρα. Τα ενδύματα ιδιαίτερα εκείνα, που ακουμπούν απευθείας στο δέρμα  πρέπει να είναι βαμβακερά ( μάλλινα, συνθετικά και  νάιλον  ερεθίζουν) και να πλένονται σε πλυντήριο, όπου γίνεται τέλειο ξέβγαλμα. Να αποφεύγεται το μαλακτικό (ερεθιστικό).          
Απαραίτητη είναι η υποστηρικτική φροντίδα με μαλακτικά και ενυδατικούς παράγοντες. Το αφρόλουτρο θα πρέπει να είναι ήπιο, χωρίς αλκαλικά, ελαιώδες και πλούσιο σε συστατικά που ενυδατώνουν, αναλιπαίνουν την επιδερμίδα και βοηθούν στη μείωση του αισθήματος του κνησμού. Το κολύμπι σε πισίνα δε θα πρέπει να αποθαρρύνεται αλλά οι ασθενείς  θα πρέπει να ξεβγάζονται αμέσως μετά την έξοδο από το νερό και να ενυδατώνουν το δέρμα. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονίσουμε ότι τα υπερβολικά πολλά λουτρά ή η παρατεταμένη επαφή με το νερό θα πρέπει να αποφεύγονται. Τα νύχια θα πρέπει να κόβονται συχνά.          
Στην οξεία φάση και μόνο μετά από σύσταση ειδικού δερματολόγου εφαρμόζονται τοπικά σκευάσματα,  κορτιζονούχα  κυρίως  αλλά  και τοπικοί ανοσορρυθμιστές (αναστολείς  καλσινευρίνης) πάντα για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα ,ώστε να αποφευχθούν τυχόν παρενέργειες (ατροφία δέρματος, ευρυαγγείες, θυλακίτιδα, ανοσοκαταστολή, καταστολή του μυελού κλπ).          
Σε σοβαρές περιπτώσεις, που δεν ανταποκρίνονται στην τοπική θεραπεία  χρησιμοποιούνται φάρμακα από το στόμα, όπως αντιισταμινικά για τον έλεγχο του κνησμού, αντιβιοτικά  και αντιμυκητιασικά για την αντιμετώπιση των επιμολύνσεων, συστηματικά κορτικοστεροειδή, ανοσοκατασταλτικά  φάρμακα  όπως μυκοφενολάτη, κυκλοσπορίνη, μεθοτρεξάτη, αζαθειοπρίνη, ιντερφερόνη-γ, βιολογικοί παράγοντες.          
Σε κάποιες  περιπτώσεις έχουν χρησιμοποιηθεί επιτυχώς η φωτοθεραπεία με υπεριώδη ακτινοβολία UVB ή UVA-UVB αλλά και η φωτοχημειοθεραπεία .  
Βιβλιογραφία: 1) Κλινική  δερματολογία  Thomas Fitzpatrick. Richard Johnson . Klaus Wollf. Dick -Suurmond. 2) Dermatology Jean L Bolognia. Joseph L Jorizzo. Ronald  P Rapini      

Η κολπική μυκητίαση, γνωστή και ως καντιντίαση αποτελεί πολύ συχνό πρόβλημα υγείας ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες.

Αίτια:          
Οι μυκητιασικές λοιμώξεις του κόλπου οφείλονται στην υπερανάπτυξη του μύκητα candida albicans στην περιοχή. Η candida ανήκει στη φυσιολογική χλωρίδα του κόλπου, όπως και του πεπτικού σωλήνα και ο πληθυσμός της διατηρείται εντός ορίων (σε κανονικά επίπεδα) κυρίως λόγω της παρουσίας των κολπικών οξεάντοχων γαλακτοβάκιλλων. Η καντιντίαση δεν αποτελεί σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα και δεν απαιτείται ταυτόχρονη θεραπεία του σεξουαλικού συντρόφου όταν ο τελευταίος στερείται συμπτωμάτων.  
Τα συμπτώματα της κολπικής μυκητίασης περιλαμβάνουν: -κνησμό και ερεθισμό του κόλπου -αίσθημα καύσου -αίσθημα τραυματισμού στην περιοχή και πόνο -ερύθημα ή/και οίδημα στην είσοδο του κόλπου ή στο αιδοίο -λευκωπό έκκριμα, που μοιάζει με κομμένο τυρί.
Συχνότερα αίτια υπερανάπτυξης του μύκητα στην περιοχή του κόλπου: -χρήση αντιβιοτικών σκευασμάτων -ορμονολογικές μεταβολές-εγκυμοσύνη -χρήση αντισυλληπτικών χαπιών -σακχαρώδης διαβήτης -εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα -φάρμακα, που καταστέλλουν τους αμυντικούς μηχανισμούς του ανθρώπινου οργανισμού-κορτικοστεροειδή, ανοσοκατασταλτικά φάρμακα.           Η κλασσική, συμπτωματική θεραπεία του νοσήματος έχει ως στόχο την καταστροφή του εν λόγω μύκητα και γι’αυτό σπάνια οδηγεί σε μόνιμη θεραπεία. Πολύ σύντομα και μετά τη λήξη της τοπικής ή συστηματικής αντιμυκητιασικής αγωγής ο μύκητας αρχίζει να πολλαπλασιάζεται οδηγώντας σε επανεμφάνιση των συμπτωμάτων. Αντίθετα, με την ομοιοπαθητική θεραπεία (ολιστικό θεραπευτικό σύστημα) επαναφέρουμε την ισορροπία στον οργανισμό και με τον τρόπο αυτό τον απαλλάσσουμε σταδιακά  και εντελώς ακίνδυνα από τα συμπτώματα της κολπικής καντιντίασης.    
Πιο συχνά συνταγογραφούμενα φάρμακα για την κολπική μυκητίαση είναι:
1) Helonias:          
Συνταγογραφείται σχεδόν συστηματικά όταν παρατηρείται κολπικό έκκριμα, σαν κομμένο τυρί, που προκαλεί έντονο κνησμό και αίσθημα καύσου.
2) Sepia:          
Συνταγογραφείται σε χρόνια υποτροπιάζουσα κολπική μυκητίαση, όταν όμως παρατηρούνται συχνά υποτροπιάζουσες λοιμώξεις και στο  ουροποιητικό σύστημα (κυστίτιδες, πυελονεφρίτιδες, άλλες κολπικές λοιμώξεις). Ασθενείς, που έχουν ανάγκη το συγκεκριμένο φάρμακο παρουσιάζουν στάση στο φλεβικό δίκτυο, που μεταφράζεται ως αίσθημα τάσης και πίεσης προς τα κάτω της μήτρας και των γεννητικών οργάνων, αιμορροΐδες, φλεβίτιδα, παθήσεις του ήπατος και των χοληφόρων, δερματικές παθήσεις.
3) Natrium muriaticum:
Ενδείκνυται σε γυναίκες, που υποτροπιάζουν στη θάλασσα κυρίως και κατά την έκθεσή τους στον ήλιο. Επίσης παρουσιάζουν συχνά αναπνευστικές λοιμώξεις, φωτοδερματίτιδες (εξανθήματα από την έκθεση στον ήλιο) ενώ πρόκειται για κλειστές γυναίκες, συντηρητικές, ήσυχες, σιωπηλές.
4) Lycopodium:          
Δίδεται σε υποτροπιάζουσα καντιντίαση, που εμφανίζεται παράλληλα με πεπτικές διαταραχές-γαστρίτιδα, κολίτιδα, μετεωρισμό, χρόνια δυσκοιλιότητα). Επικουρικά συνιστώνται προβιοτικά για παρατεταμένο χρονικό διάστημα.
5) Pulsatilla:          
Συνιστάται συνήθως σε νεαρά κορίτσια και νεαρές γυναίκες, που υποφέρουν από υποτροπιάζουσες κολπικές, μυκητιασικές λοιμώξεις, ανθεκτικές στη θεραπεία (τοπική ή συστηματική). Παρουσιάζουν συνήθως έντονο κνησμό αλλά και ερύθημα λόγω του λεπτεπίλεπτου κολπικού βλεννογόνου, έχουν μελανά δάκτυλα σε άνω και κάτω άκρα διατεταμένες φλέβες κλπ. Το πιο σημαντικό όμως από όλα είναι πως έχουν μεγάλη ανάγκη από αγάπη και προσοχή.
6) Graphites:          
Ενδείκνυται σε γυναίκες υπέρβαρες, αργές, που κρυώνουν συνήθως και  υποφέρουν από χρόνια δυσκοιλιότητα,διαταραχές εμμήνων καθώς επίσης και υποτροπιάζουσες κολπικές μυκητιάσεις.
7) Τhuja:
Σε ασθενείς, που δε μπορούν να ελέγξουν το πρόβλημα με συμβατικά, αντιμυκητιασικά φάρμακα, και έχουν λάβει πληθώρα χημικών σκευασμάτων για διάφορα προβλήματα υγείας. Μπορεί να είναι υπέρβαροι να έχουν κατακράτηση υγρών, κυτταρίτιδα, χρόνιο κολπικό έκκριμα, κονδυλώματα.
8) Monilia albicans:          
Πρόκειται για ομοιοπαθητικό φάρμακο, που ετοιμάζεται από τον ίδιο το μύκητα αλλά η χρήση του ως μονοθεραπεία δεν έχει μόνιμα αποτελέσματα.
Οδηγίες προκειμένου να ελαχιστοποιηθεί η πιθανότητα κολπικής καντιντίασης: Συνιστάται να αποφεύγονται οι κολπικές πλύσεις, τα κολπικά ταμπόν, τα στενά και συνθετικά εσώρουχα. Να περιορίζεται η κατανάλωση γλυκισμάτων, τροφών πλούσιων σε ζύμες και μαγιά, δημητριακών. Ενδείκνυται η υγιεινή διατροφή, η κατανάλωση απεριόριστης ποσότητας γιαουρτιού καθώς επίσης και προβιοτικών σκευασμάτων, που περιέχουν γαλακτοβάκιλλους.
Διάρκεια ομοιοπαθητικής θεραπείας: Η ομοιοπαθητική θεραπεία της χρόνιας, υποτροπιάζουσας  μυκητίασης πραγματοποιείται σε περίπου 3-6 μήνες. Βελτίωση των συμπτωμάτων παρατηρείται από την πρώτη, δεύτερη εβδομάδα από την έναρξη της αγωγής αλλά θα πρέπει να συνεχιστεί προκειμένου να αποφευχθούν οι υποτροπές.  

Κατά τη διάρκεια της κύησης παρατηρούνται αξιοσημείωτες ορμονολογικές και ανοσολογικές μεταβολές πολλές από τις οποίες εκφράζονται με χαρακτηριστικές δερματολογικές εκδηλώσεις. Πρόκειται για δερματοπάθειες που οφείλονται είτε σε φυσιολογικές μεταβολές ή απλώς κάνουν την εμφάνισή τους κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.    

- Φυσιολογικές μεταβολές του δέρματος κατά την κυοφορία.                                                                                                                                                      Η μεταβολή που παρατηρείται συχνότερα είναι η υπερμελάγχρωση κυρίως στις θηλές των μαστών, στα μικρά χείλη του αιδοίου, στις πτυχές (μασχάλες), σε περιοχές όπου υπάρχει τριβή (πχ. μεταξύ των μηρών), και ιδιαίτερα κατά μήκος της λευκής γραμμής στην κοιλιακή χώρα που παίρνει ένα γκρι σκούρο χρώμα με αποτέλεσμα να μετονομάζεται σε μαύρη γραμμή. Η υπερμελάγχρωση που παρατηρείται στο πρόσωπο είναι το γνωστό μέλασμα, το οποίο εμφανίζεται συχνότερα σε μελαχρινές γυναίκες και οφείλεται στην αύξηση των επιπέδων διαφόρων ορμονών, όπως είναι τα οιστρογόνα, η προγεστερόνη, η MSH ορμόνη. Κατά την εγκυμοσύνη μπορεί να παρουσιαστούν μεταβολές και στα νύχια των άνω και κάτω άκρων και συνδέονται με το χρώμα των νυχιών (γίνονται πιο θαμπά), την εμφάνιση γραμμώσεων ή ακόμη και σε ονυχόλυση (αργός προοδευτικός αποχωρισμός του νυχιού από την κοίτη του). Στο αγγειακό δίκτυο παρατηρούνται έντονες μεταβολές όπως είναι οι αραχνοειδείς σπίλοι ή παλαμιαίο ερύθημα τα οποία υποστρέφουν ή και εξαφανίζονται εντελώς μετά την εγκυμοσύνη, ενώ άλλες βλάβες όπως τηλεαγγειεκτασίες , μικρά αιμαγγειώματα ή φλεβίτιδα στα πόδια και στο περίνεο είναι μόνιμες η χαλάρωση των φλεβικών αυτών αγγείων οφείλεται επίσης σε ορμονολογικές μεταβολές και επιδράσεις. Οι ιδρωτοποιοί αδένες μπορεί να υπερλειτουργούν (εκκρινείς αδένες) οπότε έχουμε υπεριδρωσία ή μπορεί να υπολειτουργούν (αποκρινείς ιδρωτοποιοί αδένες). Όμως, το πιο ενοχλητικό για τις εγκύους είναι οι ραβδώσεις, οι οποίες εμφανίζονται ξαφνικά σε ποσοστό περίπου 90% και με μεγαλύτερη συχνότητα σε νεότερες γυναίκες, που έχουν πάρει αρκετά κιλά. Αυτές οφείλονται στο τέντωμα του δέρματος κατά τη διάταση της κοιλιάς, κατά την κατακράτηση ύδατος, την αύξηση του σωματικού βάρους της εγκύου αλλά και στις μεταβολικές αλλαγές στο συνδετικό ιστό και εμφανίζονται με μεγαλύτερη συχνότητα στην κοιλιά, στο στήθος και στους μηρούς.               

Κατά την περίοδο της κυοφορίας επηρεάζεται άμεσα και το τριχωτό της κεφαλής. Ειδικότερα η τρίχα γίνεται πιο δυνατή, η κερατίνη στιβάδα ισχυροποιείται, μαλλιά, που ήταν άχρωμα και λεπτά γίνονται πιο λαμπερά, ενώ η σμηγματόρροια, που τυχόν προϋπήρχε ελαττώνεται κατά πολύ ή ακόμη και εξαφανίζεται. Λόγω της υψηλής στάθμης των οιστρογόνων στον οργανισμό, της εγκύου τα μαλλιά αναπτύσσονται ταχέως ενώ σταματά και η τριχόπτωση με αποτέλεσμα εκτός από ποιοτική να παρατηρείται και ποσοτική βελτίωση του τριχωτού της κεφαλής. Μεγάλη τριχόπτωση συνήθως εμφανίζεται μεταξύ τρίτου και τέταρτου μήνα μετά τον τοκετό-φαινόμενο παροδικό αφού η φυσιολογική διαδικασία απώλειας των τριχών αποκαθιστάται πλήρως μετά από έξι έως δώδεκα μήνες. Αν παρόλα αυτά κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης παρατηρηθεί υπέρμετρη απώλεια τριχών  αυτό πολύ πιθανόν να οφείλεται σε έλλειψη βιταμινών και ιχνοστοιχείων.               

- Ειδικές δερματοπάθειες κατά την κύηση.                                                                                                                                                                                 1)   Κνίδωση της κύησης- Ατοπικό εξάνθημα της κύησης. Πρόκειται είτε για ατοπική δερματίτιδα, που προϋπήρχε και υποτροπιάζει κατά την περίοδο της κύησης ή για δερματική έκφραση της ατοπικής προδιάθεσης της εγκύου.  Εκδηλώνεται στο πρώτο τρίμηνο της κύησης, σε τυπικές εντοπίσεις της ατοπικής δερματίτιδας, όπως αυχένας, πρόσωπο, καμπτικές επιφάνειες των άκρων αλλά και σε άλλες θέσεις όπως στους γλουτούς και στην κοιλιά. Ο κνησμός είναι διαφορετικού βαθμού ενώ η κατάσταση τείνει να υποτροπιάζει σε επόμενη κυοφορία. Η θεραπεία, μπορεί να είναι τοπική και να περιλαμβάνει σκευάσματα πλούσια σε ενυδατικούς, αντικνησμώδεις και αντιερεθιστικούς παράγοντες (ουρία, πολιδοκανόλη, τοπικά κορτικοστεροειδή) ή σε πιο βαρειές περιπτώσεις να είναι συστηματική (αντιισταμινικά, αντιβιοτικά και κορτικοστεροειδή από το στόμα). Σε περισσότερο επίμονες περιπτώσεις μπορεί να χρησιμοποιηθεί και η υπεριώδης ακτινοβολία UVB.  

2)      Πολύμορφο ερύθημα της κύησης. Εμφανίζεται με συχνότητα 1:150-1:200 και συνήθως κατά την πρώτη εγκυμοσύνη χωρίς να υποτροπιάζει. Το αίτιο είναι άγνωστο ενώ παράγοντες κινδύνου αποτελούν το υπέρμετρο σωματικό βάρος και οι πολύδυμες κυήσεις. Κλινικά παρατηρείται μεγάλη ποικιλομορφία βλαβών, οι οποίες εμφανίζονται συνήθως το τελευταίο τρίμηνο της κυοφορίας και εγκαθίστανται στην περιοχή των ραβδώσεων-στους μηρούς, στους γλουτούς, στις πλευρικές επιφάνειες του κορμού, στους βραχίονες και κυρίως περιομφαλικά. Δεν υπάρχει κίνδυνος για το έμβρυο. Οι βλάβες αποδράμουν περίπου τέσσερις εβδομάδες μετά τον τοκετό. Η θεραπεία είναι συμπτωματική και στοχεύει στον έλεγχο του κνησμού όπως στην προαναφερθείσα περίπτωση των ατοπικών βλαβών.  

3)      Πεμφιγοειδές ή έρπης της κύησης. Πρόκειται για την πιο ειδική δερματοπάθεια της εγκυμοσύνης. Δεν έχει τίποτε κοινό με τον απλό έρπη. Εμφανίζεται με συχνότητα 1:2000-1:50.000. Κλινικά εκδηλώνεται με κνιδωτικές βλατίδες και πλάκες έντονα κνησμώδεις, που εμφανίζονται συνήθως κατά το τρίτο τρίμηνο της κύησης ή και αμέσως μετά τον τοκετό. Αρχικά εγκαθίστανται στην περιοχή της κοιλιάς αλλά πολύ γρήγορα εξαπλώνονται προσβάλλοντας κάποτε  το πρόσωπο. Αξίζει να σημειωθεί, ότι ένα μικρό ποσοστό νεογέννητων (5-10%) από μητέρες που νοσούν φέρουν το εξάνθημα για περιορισμένο χρονικό διάστημα (μερικές εβδομάδες).Το νόσημα αυτοπεριορίζεται ενώ η θεραπεία είναι συμπτωματική.              

4)   Ερπητοειδές μολυσματικό κηρίο. Πρόκειται για μορφή ψωρίασης, που ξεκινά συνήθως  περιομφαλικά . Εκδηλώνεται με άσηπτες φλύκταινες σε ερυθηματώδη βάση. Η κατάσταση εκδηλώνεται συχνότερα στο τρίτο τρίμηνο ενώ χαρακτηρίζεται όχι από ιδιαίτερο κνησμό αλλά από  συστηματικά συμπτώματα όπως πυρετό, ρίγος ναυτία, έμετο διάρροια,υπολευκωματιναιμία, τετανία  (υπασβεστιαιμία) Περγράφονται  αυξημένα ποσοστά  εμβρυϊκής θνητότητας  και η θεραπεία επέρχεται αρκετούς μήνες μετά τον τοκετό .     

5)     Ενδοηπατική χολόσταση. Στο τέλος θα αναφερθούμε σε μια κατάσταση αρκετά σοβαρή, η οποία αν δεν διαγνωστεί εγκαίρως μπορεί να οδηγήσει σε εμβρυικό θάνατο (ανοξία και καταστολή της καρδιακής λειτουργίας του εμβρύου).  Πιο συγκεκριμένα πρόκειται για την ενδοηπατική χολόσταση ,που οφείλεται σε αύξηση της συγκέντρωσης των χολικών αλάτων στο αίμα της εγκύου, με αποτέλεσμα να παρατηρείται αφόρητος κνησμός ιδιαίτερα κατά τις νυχτερινές ώρες. Αρχικά προσβάλλονται παλάμες και πέλματα αλλά σύντομα το πρόβλημα επεκτείνεται σε μηρούς, γλουτούς και κοιλιά. Σε προχωρημένες καταστάσεις κάποιες ασθενείς εκδηλώνουν ίκτερο, ενώ υπάρχει αυξημένος κίνδυνος αιμορραγίας, ανεπάρκειας της βιταμίνης Κ και εμφάνισης χολολίθων. Ο κνησμός αρχίζει λίγες μέρες μετά τον τοκετό ενώ ο ίκτερος λίγες εβδομάδες μετά. Θεραπευτικά χρησιμοποιείται το  ουρσοδεσοξυχολικό οξύ-είναι το μόνο που ελαττώνει τον κνησμό και την εμβρυική θνησιμότητα (1-2%). Πολύ σημαντικό ρόλο στην εμφάνιση του νοσήματος παίζουν τα οιστρογόνα και η προγεστερόνη,  ενώ πιθανός εκλυτικός παράγοντας φαίνεται να είναι η ανεπάρκεια σεληνίου στον οργανισμό, η αυξημένη εντερική διαπερατότητα καθώς και άλλοι διαιτητικοί παράγοντες.  

Ένας πονόλαιμος μπορεί να περιορίζεται σε μια ελαφριά ενόχληση ή μπορεί να υπάρχει  έντονος πόνος. Παρατηρείται σε όλες τις ηλικιακές ομάδες με μεγαλύτερη συχνότητα στους ηλικιωμένους και στα μικρά παιδιά.  

-Αίτια του ερεθισμένου λαιμού: Στις περισσότερες των περιπτώσεων ο ερεθισμός του λαιμού μπορεί να οφείλεται σε ιούς, που συνήθως προκαλούν το κοινό κρυολόγημα και τη γρίπη ή σπανιότερα οφείλεται σε βακτηριακές λοιμώξεις, σε αλλεργίες, στον καπνό ή στην εισπνοή μολυσμένου αέρα.  

-Συμπτώματα αμυγδαλίτιδας: Πόνος στο λαιμό, πόνος κατά την κατάποση, κόκκινες και πρησμένες αμυγδαλές, ίσως πυρετός, λευκωπά στίγματα στο λαιμό και στις αμυγδαλές, διογκωμένοι και επώδυνοι λεμφαδένες τραχηλικοί κυρίως και υπογνάθιοι, κοιλιακά άλγη και εμετός(συνήθως σε μικρά παιδιά).  

-Τι είναι ο πονόλαιμος, που οφείλεται σε στρεπτόκοκκο; Περίπου 15-40% των μικρών παιδιών εμφανίζουν στρεπτοκοκκική κυνάγχη (πονόλαιμο), η οποία αν δεν θεραπευτεί μπορεί να προσβληθούν οι νεφροί ή να παρουσιαστεί ρευματοειδής αρθρίτιδα. Σε ακόμη πιο βαρειές καταστάσεις μπορεί να καταστραφούν οι γλωχίνες των βαλβίδων στην καρδιά. Για το λόγο αυτό η θεραπεία θα πρέπει να είναι άμεση.  

-Τι είναι η λοιμώδης μονοπυρήνωση; Πρόκειται για ιογενές νόσημα, που οφείλεται στον ιό Epstein Bar. Το κύριο χαρακτηριστικό του είναι ο ερυθρός λαιμός για μια έως τέσσερις εβδομάδες, ενώ υπάρχουν και άλλα συνοδά συμπτώματα όπως διογκωμένοι τραχηλικοί και  μασχαλιαίοι λεμφαδένες, πυρετός, κατάπτωση, πονοκέφαλος καθώς επίσης και ηπατοσπληνομεγαλία (διόγκωση ήπατος και σπληνός). Το νόσημα μπορεί να διαρκεί περισσότερο από μήνα. Στην κλασσική ιατρική δεν υπάρχει εξειδικευμένη θεραπεία και ο ιατρός παρεμβαίνει υποστηρικτικά με ενυδάτωση, αντιπυρετικά και αντιβιοτικά για να προλάβει τυχόν επιλοίμωξη από βακτηριδιακούς παράγοντες. Στην ομοιοπαθητική όμως υπάρχουν εντελώς ακίνδυνα και αποτελεσματικά φάρμακα, που δρουν εξατομικευμένα αποκαθιστώντας την υγεία στον πάσχοντα οργανισμό.  

-Ποιά είναι τα συνηθέστερα ομοιοπαθητικά φάρμακα, που χρησιμοποιούνται για τον πονόλαιμο;  

1.    Belladonna: Αποτελεί ένα από τα πιο συχνά συνταγογραφούμενα ομοιοπαθητικά φάρμακα για έντονα κόκκινο λαιμό, αίσθημα ξηρότητας και πόνου στην περιοχή. Χαρακτηριστική είναι η αιφνίδια έναρξη του νοσήματος και ο πολύ υψηλός πυρετός.

2.    Apis mellifica: Οι αμυγδαλές και η μαλακή υπερώα είναι εξαιρετικά διογκωμένες -οιδηματώδεις ενώ το χρώμα τους είναι πιο πολύ ροζ. Ο ασθενής ανακουφίζεται όταν πίνει κρύα ροφήματα και όταν γλείφει παγάκια, αφού το κρύο βελτιώνει τον πόνο στο λαιμό.  

3.    Phytolacca: Είναι ισχυρός ανοσοενισχυτικός παράγοντας. Ο ερεθισμένος λαιμός εμφανίζει ένα σκούρο προς το μπλε χρώμα. Ο πόνος είναι έντονος και αντανακλά  στα αυτιά κατά την κατάποση. Ψηλαφώνται διογκωμένοι και επώδυνοι λεμφαδένες.  

4.    Mercurious solubilis: Χαρακτηρίζεται από έντονο πόνο στην κατάποση με κόκκινες πρησμένες αμυγδαλές, που φέρουν στην επιφάνειά τους λευκωπό επίχρισμα. Επιπρόσθετα υπάρχει έντονη σιελόρροια και άσχημη μεταλλική γεύση στο στόμα. Παρατηρείται έντονη εφίδρωση ειδικά το βράδυ, διογκωμένοι λεμφαδένες όπως επίσης και λευκωπό επίχρισμα στη γλώσσα.  

5.    Hepar sulfur: Παρουσιάζει εξέρυθρο λαιμό με έντονο πόνο, που περιγράφεται σαν κομμάτια από γυαλί να έχουν καρφωθεί στις αμυγδαλές. Ο λαιμός είναι εξαιρετικά ευαίσθητος στο άγγιγμα και στο κρύο, ενώ βελτιώνεται με ζεστά ροφήματα και τροφές. Άλλα συνοδά συμπτώματα, που παρατηρούνται συχνά είναι ο ξηρός επώδυνος βήχας όπως και το βράγχος της φωνής (βράχνιασμα).  

-Τι να κάνω όταν υποφέρω από πονόλαιμο; Υποτροπιάζοντα, επαναλαμβανόμενα επεισόδια κυνάγχης ή αμυγδαλίτιδας υποδηλώνουν πως το ανοσοποιητικό σύστημα έχει εξασθενίσει. Στις περιπτώσεις αυτές η ομοιοπαθητική θεραπεία θα βοηθήσει να βελτιώσουμε την ανθεκτικότητά μας απέναντι στους λοιμογόνους παράγοντες παντός τύπου. Το πιο σημαντικό όμως είναι πως με τα ομοιοπαθητικά φάρμακα αποφεύγουμε την αμυγδαλεκτομή (χειρουργική αφαίρεση των αμυγδαλών και των αδενοειδών εκβλαστήσεων).   Oι πληροφορίες για τα ομοιοπαθητικά φάρμακα είναι μόνο προς πληροφόρηση των ασθενών για τη φύση των φαρμάκων. Δεν συνιστάται να παίρνετε ομοιοπαθητικά φάρμακα χωρίς την συμβουλή του ομοιοπαθητικού σας ιατρού. Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος αλληλεπίδρασης με οποιοδήποτε συμβατικό φάρμακο, απλά μερικές φορές κάποια απο τα συμβατικά φάρμακα (αντιβιοτικά, κορτιζόνη) μπορούν να αναστείλουν την ομοιοπαθητική θεραπεία. Η παρασκευή και η κυκλοφορία τους είναι επίσημα κατοχυρωμένες απο την Ελληνική και Ευρωπαϊκή Νομοθεσία (κοινοτική οδηγία ΟΔ/92/73/ΕΟΚ της 22/09/1992 και την εναρμόνιση της ελληνικής νομοθεσίας απο 1/1/1994 που ακολούθησε).

Oι πληροφορίες για τα ομοιοπαθητικά φάρμακα είναι μόνο προς πληροφόρηση των ασθενών για τη φύση των φαρμάκων. Δεν συνιστάται να παίρνετε ομοιοπαθητικά φάρμακα χωρίς την συμβουλή του ομοιοπαθητικού σας ιατρού. Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος αλληλεπίδρασης με οποιοδήποτε συμβατικό φάρμακο, απλά μερικές φορές κάποια απο τα συμβατικά φάρμακα (αντιβιοτικά, κορτιζόνη) μπορούν να αναστείλουν την ομοιοπαθητική θεραπεία. Η παρασκευή και η κυκλοφορία τους είναι επίσημα κατοχυρωμένες απο την Ελληνική και Ευρωπαϊκή Νομοθεσία (κοινοτική οδηγία ΟΔ/92/73/ΕΟΚ της 22/09/1992 και την εναρμόνιση της ελληνικής νομοθεσίας απο 1/1/1994 που ακολούθησε). Μερικά ομοιοπαθητικά φάρμακα τα οποία συνταγογραφούνται πιο συχνά σε δερματικές παθήσεις: ·        Apis Mellifica ·        Arnica Montana  ·        Arsenicum Album ·        Arsenicum Iodatum ·        Arum Triphyllum ·        Calcarea Carbonica ·        Calcarea Fluorica ·        Cantharis ·        Carcinosinum ·        Graphites ·        Ignatia Amara ·        Lachesis ·        Ledum ·        Lycopodium ·        Mezereum ·        Natrum Muriaticum ·        Nitric Acid ·        Petroleum ·        Phosphorus ·        Psorinum ·        Pulsatilla ·        Ranunculous Bulbosus ·        Rhus-tox ·        Sepia ·        Silicea ·        Staphysagria ·        Sulfur ·        Sulfur Iodatum ·        Thuya

Η λεύκη αποτελεί κατάσταση κατά την οποία πραγματοποιείται αποχρωματισμός του δέρματος  σε συγκεκριμένες περιοχές, ονομάζεται διαφορετικά και λευκόδερμα, είναι αυτοάνοσο νόσημα  και εμφανίζεται σε άτομα, που έχουν γενετική προδιάθεση .          

Παράγοντες, που ευνοούν την εμφάνιση νέων, λευκών κηλίδων είναι τα στενά ρούχα, οι μικροτραυματισμοί, τα γάντια από latex κλπ.  Οι ασθενείς που παρατηρούν το δέρμα τους να αποχρωματίζεται ιδιαίτερα σε περιοχές όπως το πρόσωπο, ο τράχηλος, τα χέρια ανησυχούν πολύ και σπεύδουν να αναζητήσουν ιατρική βοήθεια, στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονίσουμε, ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας αφού η λεύκη δεν αποτελεί ούτε καρκίνο του δέρματος, ούτε λοίμωξη. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι δεν είναι κολλητική ασθένεια και οι άνθρωποι , που έχουν λεύκη ζουν φυσιολογικά όπως και οι υπόλοιποι.           Η λεύκη μπορεί να προσβάλλει οποιονδήποτε ανεξαρτήτως ηλικίας, ενώ η αιτία εμφάνισής της είναι η καταστροφή των μελανοκυττάρων ή η καθυστέρηση σε ότι αφορά στην παραγωγή της μελανίνης. Η εξωτερική μας εμφάνιση παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην καθημερινή μας ζωή και για αυτό είναι αναμενόμενο κάποιος, που παρατηρεί το δέρμα του να αποχρωματίζεται κατά τόπους να ανησυχεί αλλά και να στενοχωριέται.  Για τη λεύκη δεν υπάρχει συγκεκριμένη θεραπεία, αλλά μπορούν να χρησιμοποιηθούν διάφορες μέθοδοι προκειμένου να σταματήσει τουλάχιστον η εξάπλωσή της. Μια από τις μεθόδους αυτές είναι η ομοιοπαθητική θεραπεία, η οποία δρα ως εξής: 1)Ελέγχει την περαιτέρω εξάπλωση των λευκών κηλίδων βελτιώνοντας το επίπεδο υγείας του πάσχοντα και 2)Βελτιώνει τις ήδη υπάρχουσες λευκές κηλίδες με εντελώς φυσικό τρόπο.   Ειδικότερα, η ομοιοπαθητική θεραπεία : - Ενισχύει τη διαδικασία της μελανογένεσης (σύνθεση μελανίνης) -Ελέγχει τη γενετική προδιάθεση του ασθενούς με τη χρήση του κατάλληλου μιασματικού, ομοιοπαθητικού φαρμάκου -Περιορίζει τις βλαβερές επιδράσεις, που έχουν στον οργανισμό μας διάφοροι καταστροφικοί, περιβαλλοντικοί παράγοντες -Βοηθά τον οργανισμό να ξεπερνά πιο ανώδυνα τις στρεσογόνες καταστάσεις και με τον τρόπο αυτό καταστέλλει την εμφάνιση της λεύκης. -Διορθώνει την ορμονική διαταραχή, που συνήθως παρατηρείται σε περιπτώσεις λεύκης και ιδιαίτερα σε ότι αφορά στο θυρεοειδή αδένα.            

Σε ότι αφορά στη θεραπεία της λεύκης θα πρέπει να τονίσουμε πως απαιτείται αρκετός χρόνος για να φανούν τα πρώτα αποτελέσματα. Οι μεγαλύτερες και πιο παλιές αχρωμικές κηλίδες είναι περισσότερο ανθεκτικές στη θεραπεία. Για το λόγο αυτό είναι προτιμότερο με τα πρώτα σημεία να αναζητούμε ιατρική βοήθεια, αφού σε αυτήν την πρώιμη φάση η θεραπεία είναι πιο εύκολη και πιο ταχεία. Το κλειδί για την επιτυχή θεραπεία της λεύκης είναι η υπομονή και η επιμονή. Στις περισσότερες περιπτώσεις το θεραπευτικό αποτέλεμα αρχίζει να γίνεται αντιληπτό μετά από 4-6 μήνες τουλάχιστον. Ομοιοπαθητικά φάρμακα, που χρησιμοποιούνται πιο συχνά στη θεραπεία της λεύκης είναι : -Sepia-ιδιαίτερα όταν παρατηρούμε στατικότητα σε όλα τα επίπεδα (σωματικό, συναισθηματικό, πνευματικό επίπεδο), γυναικολογικά προβλήματα, ορμονικές διαταραχές, κλπ -Arsenicum album- υπερκινητικότητα  λόγω έντονης ανησυχίας στο διανοητικό επίπεδο, φοβίες . -Silica-το άτομο ιδρώνει και κρυώνει κλπ -Sulphur-εγωιστής, ακατάστατος, συχνά βρώμικος, ζεσταίνεται, κλπ -Phosphorus- κοινωνικός, ευαίσθητος, φοβάται κλπ -Natrium carbonicum-ευαισθησία, δυσπεψία, κλπ.      

    Σχόλιο Τα παραπάνω ομοιοπαθητικά φάρμακα δεν είναι τα μοναδικά για την θεραπεία της λεύκης. Η θεραπεία γίνεται πάντα με την συμμετοχή του ομοιοπαθητικού ιατρού ο οποίος, θα προτείνει την δοσολογία και το πλέον κατάλληλο ομοιοπαθητικό φάρμακο.